مستقل از اینکه در چه مرحله‌ای از مسیر شغلی باشیم، یکی از مواردی که فصل مشترک ما با مدیر و کارمند و کارشناس بوده و هست، کارت ویزیت است. معمولاً کسی که به دهه‌ی دوم کاری خود وارد می‌شود، خاطرات زیادی با «کارت ویزیت» دارد:

اینکه در شرکت آنها، کارت ویزیت مخصوص مدیران بوده و به کارمندهای جوان کارت ویزیت نمی‌داده‌اند!

اینکه وقتی کار را برای خودش شروع کرده، کارت ویزیت اولش را با پرینتر و هزار بدبختی چاپ کرده و با کاتر بریده و به دیگران داده!

اینکه مدیر عامل معتقد بوده کارت ویزیت نباید حاوی اسم کارمند باشد و او هر بار با احساس بد، نامش را با خودکار روی آن نوشته.

اینکه شرکت یا سازمان یا فروشگاه آنها، هنوز هم کارت ویزیت ندارد.

اینکه کارت ویزیت‌ها را به هزار امید و آرزو و با هزار بهانه و توضیح،‌ به کسی که دوستش داشته داده و به انتظار تماس نشسته.

اینکه زمانی دردسرش نداشتن کارت ویزیت بود و الان نگران است که کارت ویزیت کدام سمت یا شرکتش را به طرف مقابل بدهد.

و گاهی هم، کلکسیونی از انواع کارت ویزیتهای سالهای گذشته‌اش از پایین‌ترین سمت تا بالاترین…

کارت ویزیت،‌ چیزی بسیار فراتر از تکه‌ای کاغذ یا مقوا با اطلاعات تماس است. کارت ویزیت در ابتدا منشاء هویت است و بعدها شاخص اهمیت و سالهای بعد هم، رویا و خاطره.